Lifecosm Voëlaansteeklike Bursale Siekte Ab Vinnige Toetsstel vir veeartsenykundige diagnostiese toets

Siekte kan skielik verskyn en morbiditeit bereik tipies 100%. In die akute vorm is voëls uitgestrek, verswak en gedehidreer. Hulle produseer 'n waterige diarree en kan geswolle ontlasting-bevlekte mond hê. Die meeste van die trop lê en het geplooide vere. Sterftesyfers wissel na gelang van die virulensie van die betrokke stam, die dosis, vorige immuniteit, teenwoordigheid van gelyktydige siekte, sowel as die trop se vermoë om 'n effektiewe immuunrespons te ontwikkel. Immunosuppressie van baie jong hoenders, minder as drie weke oud, is moontlik die belangrikste uitkoms en is moontlik nie klinies opspoorbaar nie (subklinies). Daarbenewens toon infeksie met minder virulente stamme moontlik nie openlike kliniese tekens nie, maar voëls wat bursale atrofie met fibrotiese of sistiese follikels en limfositopenie het voor ses weke oud, kan vatbaar wees vir opportunistiese infeksie en kan sterf aan infeksie deur agente wat gewoonlik nie siekte by immuunbekwame voëls sou veroorsaak nie.
Hoenders wat met die siekte besmet is, het oor die algemeen die volgende simptome: pik aan ander hoenders, hoë koors, deurmekaar vere, bewerasie en stadige loop, word in groepe saam gevind met hul koppe na die grond gesink, diarree, geel en skuimagtige stoelgang, probleme met uitskeiding, verminderde eetgewoontes of anoreksie.
Die sterftesyfer is ongeveer 20% met die dood binne 3-4 dae. Herstel vir oorlewendes neem ongeveer 7-8 dae.
Die teenwoordigheid van 'n maternale teenliggaam (teenliggaam wat van die moeder na die kuiken oorgedra word) verander die siekte se progressie. Veral gevaarlike stamme van die virus met hoë sterftesyfers is die eerste keer in Europa opgespoor; hierdie stamme is nog nie in Australië opgespoor nie.[5]